Φ. Δεληβοριάς: Κοίταξε, φέτος, γενικώς, και τον χειμώνα και το καλοκαίρι, ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες για μένα συναυλιακές χρονιές, γιατί το συγκρότημα αυτό που έχω φτιάξει, το κουαρτέτο, με το οποίο κάναμε την παράσταση «Καλοριφέρ», είχε από την αρχή για μένα το νόημα της ανασύστασης, του «ξανακοιτάγματος» των τραγουδιών, του ξαναδιαβάσματος των στίχων. Είναι όπως αν ήμουν σκηνοθέτης με έναν ολοκαίνουριο ανεξάρτητο θίασο και ξανανέβαζα μια παράσταση με την οποία είχα ξεκινήσει παλιότερα. Είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να το κάνω αυτό γιατί όλα τα σημαινόμενα των τραγουδιών και όλη η σημειολογία τους γενικά είχε να κάνει πολύ με μια μεγάλη Ελλάδα που γκρεμίστηκε πάνω στο σκηνικό της, ας πούμε. Το γεγονός το ότι καταφέραμε μέσα στις πρόβες να δούμε μέσα από τις ρωγμές τους, να δούμε μέσα από τις ατέλειές τους, όλα αυτά τα οποία απέκρυπταν
Α. Κατσούρη: Ξεκίνησες με τον ίδιο ενθουσιασμό, ή αυτός σου προέκυψε στην πορεία, βλέποντας και τα αποτελέσματα της προσπάθειάς σου;
Φ. Δεληβοριάς: Η διαδικασία ξεκίνησε πολύ μελαγχολικά και με πολύ μαύρες
Α. Κατσούρη: Η γενικότερη κρίση επηρέασε την προσέλευση του κόσμου στις συναυλίες και στις εμφανίσεις σου;
Φ. Δεληβοριάς: Σίγουρα, έχει επηρεάσει όμως και ως προς
την συσπείρωση. Δηλαδή ο κόσμος έρχεται για να ξαναψελλίσει ένα συλλογικό νόημα
πια. Όχι μόνο στις δικές μου παραστάσεις φυσικά. Όταν πάει πια σε ένα θέατρο, ή σε όλα τα live
ανά την Ελλάδα, αισθάνεσαι ότι όπως κι εγώ ήθελα να το ξαναβρώ αυτώ και να το
ξαναψελλίσω, μέσα από τα δικά μου τραγούδια, ο κόσμος θέλει να το ψελλίσει μέσα από τα θεάματα, μέσα από τα πράγματα που
του ήταν οικεία. Το τραγούδι του είναι πάντα το πιο οικείο, οπότε ξέρεις! Το
λέγαμε και με άλλους συναδέλφους αυτό, όπως τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον
Κωστή Μαραβέγια, ότι φέτος, όσο παγωμένη κι αν είναι αυτή η χρονιά, όσο ψυχρή
και όσο σκληρή, στον πολιτικό τομέα και στον οικονομικό, τόσο, στον κόσμο ο
οποίος μαζεύεται και συσπειρώνεται, αισθάνεσαι ότι υπάρχει κάτι το κοινό.
Φ. Δεληβοριάς: Τι να σου πω, μπορεί να είναι δική μου ψευδαίσθηση ή να κάνω τις δικές μου προβολές, αλλά το αισθάνομαι πάρα πολύ. Δηλαδή αισθάνομαι ότι το κοινό από το 2004-2005 μέχρι το 2010, ήταν ένα φωνακλάδικο κοινό, ένα κοινό ringtone, που έβγαινε έξω πιο πολύ για να μιλήσει, για να πρωταγωνιστήσει σε μια έξοδο στην οποία αισθανόμουν πολλές φορές και ως
Α. Κατσούρη: Τι σχέδια έχεις για τον φετινό χειμώνα; Γενικά δεν είσαι από τους καλλιτέχνες που κυνηγάνε την σεζόν, αλλά προτιμάς περιορισμένες και επιλεγμένες εμφανίσεις, έτσι δεν είναι;
Φ. Δεληβοριάς: Πάντα έτσι κάνω. Πάντα κάνω 10 βράδια στην Αθήνα, 10 βράδια εκτός Αθήνας και 10 βράδια το καλοκαίρι. Αυτός είναι ο κύκλος ο δικός μου. Φέτος θα έχω καινούριο πράγμα, θα έχω καινούρια τραγούδια βασικά. Είμαι σε μια φάση πολύ παραγωγική. Θα έλεγα κιόλας ότι αυτό ήταν το επόμενο κομμάτι που μου έφερε την ανάγκη να ξανακοιτάξω τα παλιά μου τραγούδια. Μόλις βρέθηκα πια μόνος στο διάλειμμα στην Άνοιξη, ήμουν γεμάτος καινούρια τραγούδια, γεμάτος όμως. Δηλαδή καθόμουν σε μια καρέκλα, έπαιρνα το όργανο και έβγαινε κάτι. Πιστεύω λοιπόν ότι μέχρι τον Νοέμβριο θα έχω ολοκληρώσει μια σειρά 10-12 τραγουδιών. Το Passport, φέτος, που έχω αποφασίσει και πάλι να είναι ο κεντρικός μου χώρος, θα είναι αυτό, το οποίο θα ξεκινήσει το άκουσμα των καινούριων τραγουδιών. Έχει πλάκα και μου αρέσει αυτό, γιατί στον Πειραιά διάλεξα να πάω να κάνω την δική αναδρομή, και στον Πειραιά θα παρουσιάσω και τα καινούρια τραγούδια. Κάτι μου λέει αυτό σε όλο αυτό το σκηνικό το πεσμένο, στο οποίο ζούμε, το ότι το κέντρο το δικό μου έχει γίνει ο Πειραιάς.
Α. Κατσούρη: Είσαι ένας καλλιτέχνης με προσωπικότητα, κάνεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου χωρίς να επηρεάζεσαι από τις διάφορες γνώμες κι αυτό σε διαφοροποιεί πολύ σε σχέση με άλλους.
Φ. Δεληβοριάς: Τα κίνητρά μου για να κάνω κάτι είναι έτσι κι αλλιώς ποιητικά. Είναι πολύ βαρύγδουπη η λέξη και ντρέπομαι που την λέω, αλλά αν δεν αισθανθώ πραγματικά μια ανάγκη για κάτι δημιουργικό δεν ξεκινάω τίποτα. Δεν μπορεί να με αγχώσει το ότι η μόδα επιτάσσει κάτι άλλο, ή ότι η δουλειά μας δεν πάει καλά κτλ. Δεν είναι αυτά που θα μου αλλάξουνε την στάση, γιατί στην ουσία γράφω μόνο αν κάτι αιχμαλωτίσει το μάτι και το αυτί μου, ή είναι αρκετά συγκινητικό για να με «ξυπνίσει» . Αυτό μπορεί να έρθει από κάτι που είναι τελείως εκτός πραγματικότητας ή εκτός μόδας ή εκτός συρμού.
Α. Κατσούρη: Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς συνήθως, όταν γράφεις την μουσική σου;
Φ. Δεληβοριάς: Επειδή παίζω σχεδόν κάθε μέρα μουσική, και για ξεκούραση, είναι μέρες, το ξέρεις κι εσύ αυτό, που έχουν άλλο χρώμα από τις άλλες, κάτι συμβαίνει, η ανάγκη σου η ψυχική κάνει το πιάνο ένα πολύ πιο «ζεστό» πράγμα, ή την κιθάρα ή οτιδήποτε. Ξαφνικά οι μελωδίες έχουν ένα νόημα! Εκεί λοιπόν κάθομαι και ηχογραφώ, γιατί ξέρω ότι κάτι υπάρχει. Κι άμα δω το άλλο πρωί ότι η μελωδία που δούλευα εξακολουθεί και μου μιλάει, κάθομαι και γράφω, κάθομαι και της βάζω λόγια και την προχωράω.
Α. Κατσούρη: Έχεις περισσότερη έμπνευση συνήθως όταν είσαι στενοχωρημένος, παρά όταν είσαι χαρούμενος;
Φ. Δεληβοριάς: Θα έλεγα ναι. Δεν είναι ακριβώς στενοχώρια όμως αυτό που νιώθω. Αν νιώσω μια βαριά στενοχώρια, με πλακώνει αυτή η στενοχώρια και δεν μπορώ να δημιουργήσω, όπως κι αν νιώσω μια μεγάλη χαρά. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, σαν η ζωή να μην φτάνει, κι αυτό να σε μελαγχολεί ! Είναι σαν όλο αυτό το οποίο αισθάνεσαι να μην μπορείς να το αγκαλιάσεις, να μην μπορείς να το χωρέσεις μέσα σε μία πράξη ζωής ! Ε, εκείνη την ώρα πας τρέχοντας στην μουσική, στο δικό σου καταφύγιο !!
Α. Κατσούρη: Το καινούριο cd που ετοιμάζεις, κινείται στις κλασικές προσωπικές σου γραμμές ή έχεις κάνει κάτι άλλο, κάποιον πειραματισμό ή κάποια νεωτεριστική προσέγγιση;
Φ. Δεληβοριάς: Είναι μια συνέχεια θα έλεγε κανείς του τελευταίου μου δίσκου σε επίπεδο ήχου και σε επίπεδο μουσικής πολυπλοκότητας, αλλά τα τραγούδια είναι αυτή την φορά πιο αφηγηματικά . Το κέντρο τους είναι μικρές ιστορίες mousikorama Delivorias foivos 009μέσα σ’ αυτό το συγκεκριμένο σκηνικό της πόλης και της κρίσης. Δεν μ’ αρέσουν καθόλου τα τραγούδια τα οποία, πώς να σου πω, παίρνουν θέση πάνω σ’ αυτό το πράγμα, δηλαδή κουβαλάνε μηνύματα. Το να παίρνεις θέση ως πολίτης το θεωρώ πολύ σημαντικό. Το να μεταδίδεις ένα μήνυμα, όταν είσαι δάσκαλος π.χ. σε παιδάκια, το θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό. Το να γράφεις ένα τραγούδι είναι όμως η ίδια η θέση. Αν καταφέρεις να γράψεις κάτι που στέκει, μια ιστορία που στέκει μέσα σ’ ένα διάκοσμο ή σ’ ένα περιβάλλον, τότε αυτό από μόνο του είναι η άποψή σου για τα πράγματα. Οπότε αυτή την στιγμή τα τραγούδια που έγραψα είναι τραγούδια για την κρίση, αλλά δεν είναι τραγούδια που λένε, τί να σου πω, «κάτω το μνημόνιο» ή «ζήτω το μνημόνιο», ή «η τάδε κυβέρνηση θα λύσει το πρόβλημα ή η άλλη» κτλ. Αυτά μου είναι απεχθή όταν προέρχονται από καλλιτεχνικά έργα. Δεν μ’ αρέσει και στις συνεντεύξεις των καλλιτεχνών, όταν κομματικοποιούν την πολιτική τους σκέψη, ή όταν πρέπει οπωσδήποτε, με ένα άγχος και μια δραματικότητα να πουν ότι πρέπει να γίνει αυτό ή το άλλο. Τα τραγούδια λοιπόν αυτά λαμβάνουν υπόψιν απολύτως και την τραγωδία και το πέσιμο και την διάλυση του ιστού και όλα αυτό που βιώνουμε αυτά τα 5 χρόνια, αλλά προσπαθεί να το κάνει ιστορίες, να πάρει μια θέση ως κουκκίδα και όχι μια πολιτικάντικη θέση.
Α. Κατσούρη: Είσαι πολιτικοποιημένος άνθρωπος, με μια διακριτική και έξυπνη στάση, η οποία έχει αποκαλύψει άλλους έμμεσους τρόπους για να περνάς τα μηνύματά σου, πιο βαθιά και πιο ανώδυνα.
Φ. Δεληβοριάς: Ναι, έχω μια ουμανιστική στάση θα έλεγα, με ενδιαφέρει το καλό των πολλών ανθρώπων. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να με συγκινήσει. Με ενδιαφέρει μια κοινωνία να μην δηλητηριάζεται και να μην παραχωρεί αυτό το αγαθό της συνύπαρξης σε πράγματα φθηνά και βίαια και ψεύτικα. Όσο με ενοχλούσε ο πολιτισμός του Πασόκ και της Ν.Δ. που πήγαινες π.χ. σε ένα τραπέζι και έβλεπες τύπους που σου λέγανε πώς έφαγαν μια ευρωπαϊκή επιδότηση και έκαναν την λαμογιά ένα είδος τέχνης και στην επέβαλαν με μια γοητεία η οποία σε δηλητηρίαζε και αισθανόσουν ξαφνικά μια ανασφάλεια απέναντι σε έναν κοινό κλέφτη, έτσι με ενοχλούν τώρα και οι ρητορικές της βίας. Δεν μας έφτανε η λαμογιά ως είδος, τώρα έχουμε και τραμπούκους που την υποστηρίζουν, μέσω της βίας. Αυτό που συμβαίνει στην ουσία είναι ότι οι άνθρωποι λιγοθυμούν. Όντως γκρεμίζεται ένας ολόκληρος κόσμος στον οποίο είχανε επενδύσει και στον οποίο τους είχαν πείσει κιόλας να επενδύσουν και μέσα σ’ όλο αυτό υπάρχουν δηλητηριώδεις φωνές που τους ρίχνουν ακόμη πιο χαμηλά. Αυτό το πράγμα εννοείται ότι με κάνει να εξεγείρομαι και να αισθάνομαι την διάθεση να πολιτικοποιηθώ. Αλλά μέσα στο τραγούδι αυτό πρέπει να γίνεται έμμεσα. Όχι όπως σου το λέω τώρα, που είναι ένα προϊόν σκέψης, στο οποίο μπορεί να συμφωνήσεις, μπορεί όχι, μπορεί να είπαμε 10 πράγματα που να είναι σωστά, που να μην είναι.. το τραγούδι πρέπει να είναι κάτι άλλο. Πρέπει να έχει και ένα τρίτο παράθυρο από πάνω, το οποίο να το φυσάει και να είναι έτοιμο να το διαλύσει. Αυτό είναι το τραγούδι, όπως και κάθε καλλιτεχνικό έργο!
Α. Κατσούρη: Στην γενικότερη στάση και την φιλοσοφία σου, που αποστασιοποιείται από την γνώμη και την συμπεριφορά των πολλών, είμαι σίγουρη ότι σε βοήθησε και η γνωριμία σου με τον Χατζιδάκι ,αυτό τον μοναδικό άνθρωπο και καλλιτέχνη, με το οποίο κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο, την Παρέλαση, το 1989, από τον Σείριο!
Φ. Δεληβοριάς: Σαφέστατα, γιατί ο Χατζιδάκις ήταν ένας πραγματοποιημένος άνθρωπος. Αισθανόσουν ότι έχει ολοκληρωθεί ως πρόσωπο, σε όλα τα επίπεδα : στο επίπεδο το καλλιτεχνικό, του πολίτη, το προσωπικό… αισθανόσουν ότι έπεσε βαθιά και βγήκε πάλι στην επιφάνεια. Κατόρθωσε όμως να πάει πολύ βαθιά. Αυτό το πράγμα δεν γινόταν να μην σε επηρεάζει, καταλάβαινες ότι αν κάνεις οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, ή αν βολευτείς στις συνήθειες και στην τρέχουσα αντίληψη περί της τέχνης, γνωρίζοντας ότι εκείνος έκανε αυτό που έκανε, δεν θα μπορούσες παρά να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Έβλεπα και άλλους που εμφανίζονταν ως μεγαλοσχήμονες, ενώ αυτός είχε απελευθερωθεί από τον εαυτό του, ήταν ελεύθερος άνθρωπος, κι αυτό με επηρέασε πολύ.
Α. Κατσούρη: Ήταν μεγάλη ευλογία και τύχη αυτή η συνεργασία σου, άσχετα αν την άξιζες με το παραπάνω, αφού φυσικά ο Χατζιδάκις δεν θα είχε ασχοληθεί με την περίπτωσή σου, αν ήσουν κάτι λιγότερο από αυτό που είχε στο μυαλό του.
Φ. Δεληβοριάς: Ναι, σίγουρα, κι εγώ το πιστεύω, γιατί ξέρεις, στην εφηβεία μας , που είμαστε τρομερά άγραφοι και ευαίσθητοι και νωποί, η πρώτη εμπειρία μετράει πάρα πολύ, είναι το σημαντικότερο στην ζωή. Αν μια τέτοια εμπειρία είναι τραυματική, δηλαδή αν μπεις σε ένα γκρουπ ή γνωρίσεις έναν τύπο ο οποίος είναι ευνουχιστικός, μετά θα το κουβαλάς, θα κουβαλάς συνέχεια ένα φόβο γύρω από την πραγμάτωση του εαυτού σου.
Α. Κατσούρη: Ο δεύτερος δίσκος σου, που ακολούθησε στην συνέχεια, το 1995, λέγεται «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία». Πώς λοιπόν είναι ωραία η ζωή για σένα;
Φ. Δεληβοριάς: Μ’ αυτό τον γλυκόπικρο και ατελή τρόπο που περιέχει η ζωή. Η ζωή δεν είναι το τέλος, όπως ξέρουμε, είναι κάτι που κουβαλάει μια χαρά ατέλειωτη, ποτέ δεν ολοκληρώνεται η ευτυχία μέσα στην ζωή, όλες οι στιγμές της είναι διάσπαρτες. Αυτό όμως είναι που την κάνει αγαπημένη και βαθιά εμπειρία. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ολοκληρώσουν όλους τους τους στόχους μέσα στην ζωή, να κόψουν το φρούτο στη μέση και να βάλουν την καρυδιά, πάντα την πατάνε, γιατί έρχεται ένα είδος θανάτου και τους παρασέρνει κι αυτούς, ή και ο ίδιος ο θάνατος. Η ζωή είναι κάτι περαστικό, μια μελωδία που ξεφεύγει, που την ακούς από ένα παράθυρο και ξέρεις ότι δεν θα την ξανακούσεις. Αυτό είχε αυτός ο δίσκος ως θέμα, γιαυτό και οι μελωδίες ήταν πολύ διαφορετικές η μία από την άλλη. Ήταν για παράδειγμα μια bossa nova και το επόμενο ήταν ένα τσιφτετέλι, το επόμενο ήταν μια καντάδα αλά «μινόρε της αυγής», το επόμενο ένας καρσιλαμάς, το επόμενο ένα blues. Ήταν σαν μικρά κομματάκια ζωής και μουσικής, τα οποία ως 22 χρονος ήξερα ότι κρατάνε λίγο αλλά κρατάνε και για πάντα!
Α. Κατσούρη: Ποια είναι η εμπειρία σου με τον άλλο μεγάλο καλλιτέχνη με τον οποίο συνεργάστηκες, τον Διονύση Σαββόπουλο;
Φ. Δεληβοριάς: Είχα ήδη εμφανιστεί στα πλαίσια του Σείριου του Χατζιδάκι και μαζί με τον Ορφέα Περίδη, και είχα κάνει και πολλά γκρουπάκια. Ο Σαββόπουλος ωστόσο ήταν σαν να μου έδωσε το σκηνικό βάφτισμα του πυρός, γιατί οι παραστάσεις του Σαββόπουλου είναι παραστάσεις, δεν είναι μόνο μια συναυλία ή μια μουσική βραδιά, με πρώτο μέρος, διάλειμμα κτλ. Είναι ένα πράγμα το οποίο το συλλαμβάνει ως έργο κάθε φορά. Κι εκεί επηρεάστηκα τρομερά, βλέποντας τον να το κάνει αυτό, να ψάχνει τα τραγούδια που έχουν νόημα να μπουν, με ποιο τρόπο θα μπουν κτλ. Κι επειδή μου έδωσε και ρόλο σ’ αυτή την σύλληψη, ως μικρό τραγουδοποιό, 22 ετών, είδα τον εαυτό μου από απόσταση. Με έμαθε να βλέπω τον εαυτό μου και λίγο από πάνω, να μην είμαι ένας τύπος που απλά μπαίνει και γίνεται δρώμενο . Με έμαθε να σκηνοθετώ και λίγο αυτό που έχω να πω. Είναι μεγάλος καλλιτέχνης. Εμένα δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση το ότι φέτος αποφάσισε να σκηνοθετήσει. Είναι μέσα στη δουλειά του, στο έργο του.
Α. Κατσούρη: Κυκλοφόρησες ακόμα αρκετά cds στην συνέχεια : Χάλια (1998), Ο καθρέφτης (2003), Έξω (2007), Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά (2008), ο Αόρατος Άνθρωπος (2010), και επίσης πολλές συμμετοχές, ενώ τώρα ετοιμάζεις και το επόμενο cd σου, που σύντομα θα κυκλοφορήσει. Ποια από όλες αυτές τις δισκογραφικές σου δουλειές σε εκφράζει περισσότερο σήμερα;
Φ. Δεληβοριάς: Τα δύο αγαπημένα μου, για διάφορους λόγους, είναι ο «Καθρέφτης» και ο «Αόρατος άνθρωπος». Σ’ αυτούς τους δίσκους άγγιξα ανάγλυφα και χωρίς καμία υποχώρηση ένα ακριβές και πλήρες αποτύπωμα του εαυτού μου. Και στα δέκα τραγούδια του ενός και στα ένδεκα τραγούδια του άλλου. Δηλαδή σε άλλα ήμουν πιο άπειρος, ή σε άλλα ήμουν πιο ανυπόμονος, ή σε άλλα εμπιστευόμουν πιο πολύ την ατμόσφαιρα του στούντιο και τους μουσικούς, παρά αυτό που ήθελα εγώ, ενώ σ’ αυτούς τους δύο δίσκους, και στον στίχο και στην μουσική, πιστεύω ότι και τις δύο φορές πέτυχα ένα σύνολο!
Α. Κατσούρη: Πώς σκέφτεσαι να κυκλοφορήσεις το καινούριο σου cd, τώρα που οι δισκογραφικές εταιρείες διανύουν μια τόσο άσχημη εποχή;
Φ. Δεληβοριάς: Δεν πιστεύω τόσο στο cd, όσο στο περιεχόμενό του, έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή το να γράψει ένας άνθρωπος δώδεκα τραγούδια είναι σημαντικό έτσι κι αλλιώς, ή ασήμαντο. Ξέρω ότι ο δικός μου ρόλος δεν είναι μόνο το να βγαίνω να λέω παλιά τραγούδια στις συναυλίες, και ξέρω ότι και για τους ανθρώπους που με παρακολουθούν, το επόμενο κεφάλαιο είναι τα επόμενα δώδεκα τραγούδια που θα παρουσιάσω. Έχω την πολύ μεγάλη τύχη στον προηγούμενο μου δίσκο να έχει βγει στην Inner Ears, που είναι από τις ελάχιστες πια εταιρείες που βγάζουν δίσκους λίγους και με νόημα και με αυστηρό καλλιτεχνικό κριτήριο. Επομένως αν πραγματικά τα καινούρια τραγούδια που θα ολοκληρώσω αρέσουν και στα παιδιά, ξέρω πως αν μη τι άλλο, σ’ αυτή την περίοδο, εγώ έχω και την μικρή μου φωλιά, τους ανθρώπους που σέβομαι με τους οποίους θέλω να κυκλοφορήσω αυτό τον δίσκο. Σε άλλη περίπτωση δεν ξέρω τι θα έκανα, πιθανόν θα άνοιγα εγώ ένα δικό μου label και θα τα μοίραζα μέσω ίντερνετ ή μπορεί να ζητούσα χρηματοδότηση μέσω φίλων, ή οτιδήποτε. Δεν ξέρω πώς θα το έκανα. Πάντως αυτό που είναι σίγουρο είναι πως ο δικός μου τρόπος έκφρασης, όπως για κάποιον άλλον είναι να γράφει βιβλία, είναι να γράφω κάθε δύο χρόνια μια σειρά δώδεκα τραγουδιών, που είναι το επόμενο κεφάλαιο και των τραγουδιών μου αλλά και της ζωής μου!
Α. Κατσούρη: Είσαι μοναχικός στην σκηνή; Σου αρέσει περισσότερο να εμφανίζεσαι μόνος σου ή να συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες επί σκηνής;
Από αριστερά: Θέμης Καραμουρατίδης, Σπύρος Γραμμένος, Νατάσσα Μποφίλιου, RadioSol, Γιώργος Καραδήμος, Στάθης Δρογώσης, Μαριέττα Φαφούτη, Κωστής Μαραβέγιας, Μανώλης Φάμελλος, Φοίβος Δεληβοριάς.Από αριστερά: Θέμης Καραμουρατίδης, Σπύρος Γραμμένος, Νατάσσα Μποφίλιου, RadioSol, Γιώργος Καραδήμος, Στάθης Δρογώσης, Μαριέττα Φαφούτη, Κωστής Μαραβέγιας, Μανώλης Φάμελλος, Φοίβος Δεληβοριάς.Φ. Δεληβοριάς: Είμαι και δεν είμαι. Έχω και την ανάγκη να το κάνω μαζί με ένα γκρουπ ή έναν τραγουδιστή, θέλω πάντα παρέα. Επιπλέον έχω κάνει και πολλά μεγάλα πάρτυ με καλεσμένους. Όπως το 2009, που στις πρεμιέρες μου είχα καλέσει όλους τους αγαπημένους μου, δηλαδή την Αρλέτα και τον Κηλαϊδόνη, τον Μπακιρτζή, τον Παυλίδη, τον Ξυδάκη, τον Μαραβέγια… Επίσης έχω κάνει παραστάσεις με την Μάρθα Φριντζήλα, τον Ζάκ Στεφάνου… Δεν είναι ότι με φανατίλα είμαι μόνος μου, απλώς πιστεύω ότι τα τραγούδια μου είναι ατσούμπαλα, δηλαδή κουβαλάνε το δικό τους παράξενο περπάτημα. Δεν είναι από τα τραγούδια που τα βάζεις εύκολα σε ένα πρόγραμμα ή σε ένα ρεβεγιόν και τέτοια πράγματα π.χ. Θέλουν μοναξιά και ιδιορρυθμία στο στήσιμό τους. Κι επειδή θέλω η μοναξιά και η ιδιορρυθμία τους να είναι σεβαστή και αυτό συνήθως το κάνεις μόνος σου, δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα με τον άλλον. Μόνο κατ’ εξαίρεσιν και μόνο εορταστικά. Τις φορές που συνεργάστηκα το χάρηκα πάρα πολύ.
Α. Κατσούρη: Το ραδιόφωνο σε ενδιαφέρει σαν τρόπος προώθησης ή θεωρείς ότι είναι ξεπερασμένο πια και δεν έχει τόση αξία όση είχε παλιότερα;
Φ. Δεληβοριάς: Με ενδιαφέρει, γιατί έχω μεγαλώσει με το ραδιόφωνο και ξέρω πώς διεισδύει η μουσική μέσα από αυτό. Μου λείπει πάρα πολύ. Με ενοχλεί επίσης πάρα πολύ και μου φαίνεται ένα είδος φασισμού το ότι πια και οι ακροατές αλλά και οι ραδιοπαραγωγοί και οι διευθυντές των ραδιοφώνων πιστεύουν στην θεωρία, η οποία επιβεβαιώνεται κιόλας φυσικά, ότι με τα ίδια διακόσια τραγούδια χτυπάνε και ψηλά νούμερα. Αυτό είναι κάτι το οποίο ελπίζω να έχουν την φαντασία και την γενναιότητα κάποια στιγμή να το σταματήσουν, γιατί είναι σαν φίδι που τρώει την ουρά του. Ναι μεν χορταίνει εκείνη την ώρα, αλλά για πολύ μικρό διάστημα. Είναι πολύ κρίμα. Και όχι τόσο για μένα και για εκείνους που πρόλαβαν την εποχή του ραδιοφώνου, όσο για τα νεότερα παιδιά, τα οποία τι άλλο θα κάνουν πια ! Θα γίνουν και μάνταζερ, θα κάνουν και προώθηση, θα τα κάνουν όλα; Δεν είναι λογικό να παίζεις μόνο μέσα από τις σελίδες σου στο ίντερνετ τα τραγούδια σου. Είναι παρά φύσιν! Οφείλει να υπάρχει ένα ραδιόφωνο το οποίο να εξερευνά και να μεταδίδει ό,τι παράγεται, και μετά να το ξεσκαρτάρει κιόλας, μέσα από το γούστο του κοινού. Τώρα παίζουν τα ίδια και τα ίδια τραγούδια, και αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα!
Α. Κατσούρη: Είσαι αισιόδοξος ότι μπορεί κάτι να αλλάξει; Ή πιστεύεις ότι τα πράγματα θα παραμείνουν όπως είναι, ή ίσως να γίνουν και χειρότερα;
Φ. Δεληβοριάς: Πιστεύω ότι θα αλλάξει μόνο αν το θελήσουν και το διεκδικήσουν οι άνθρωποι. Από μόνο του δεν θα αλλάξει. Σε όλα τα επίπεδα αυτή την στιγμή, αυτό που λέμε καπιταλισμός – και πάλι συγνώμη για την βαρύγδουπη και τετριμμένη έκφραση – δεν έχει καθόλου καλές προθέσεις. Έχει προθέσεις συρρίκνωσης και αυτοματοποίησης της ζωής. Πώς θα μπορούσε Φοίβος Δεληβοριάς & Αντιγόνη Κατσούρη
Φοίβος Δεληβοριάς & Αντιγόνη Κατσούρηκαι η μουσική να μην είναι θύμα του; Όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι επιλέγουν την κακή τηλεόραση ή το φθηνό ραδιόφωνο, εννοείται ότι δεν αλλάζει. Θέλει ένα είδος διεκδίκησης. Δεν πιστεύω ότι και πριν ήταν ιδανικά τα πράγματα στο ραδιόφωνο, ότι ήταν αθώα αγγελούδια με άρπες, που βοηθούσαν τους καλλιτέχνες! Αλλά υπήρχε έστω και μια διεφθαρμένη δημοκρατία, που σήμερα δεν υπάρχει!! Μόνο 200 τραγούδια που μεταδίδονται συνέχεια σε όλα τα fm, χωρίς κανένα ίχνος ανανέωσης, δεν γίνεται! Εκεί αρχίζεις και υποψιάζεσαι τα κίνητρα της κοινωνίας αυτής ή της οικονομίας της, ή δεν ξέρω τι άλλο, και βλέπεις ότι είναι άρρωστη.
Α. Κατσούρη: Κλείνοντας, θα ήθελα, παίρνοντας ως αφορμή τον τίτλο του τελευταίου σου δίσκου «Αόρατος άνθρωπος», να μου πεις, αν μπορούσες να γίνεις αόρατος, τι ήταν αυτό που θα έκανες ή θα άλλαζες στον κόσμο;
Φ. Δεληβοριάς: Θυμάμαι που έβλεπα την ταινία του Βέντερς, «Στα φτέρα του έρωτα», που πάνε οι άγγελοι στα σπίτια, οι σκέψεις, χωρίς να παρεμβαίνουν, απλά μπορεί να χαϊδέψουν για λίγο ένα κεφάλι, να κάνουν κάτι! Κάπως έτσι το φαντάζομαι. Να φύσαγα τα μαλλιά μιας κοπέλας, να ψιθύριζα κάτι στο αυτί κάποιου.. Δεν φαντάζομαι μεγαλύτερη και δυναμικότερη παρέμβασή μου. Αλλά θα ήθελα να το κάνω με έναν τέτοιο τρόπο που να το θυμούνται! Δηλαδή, να πω κάποια λόγια που δεν θα ξεχαστούν! Και το φύσημά μου να το θυμούνται, και το άγγιγμά μου στο κεφάλι !!
Α. Κατσούρη: Φοίβο, είναι σίγουρο ότι και το φύσημά σου θα θυμάται ο κόσμος, και τα τραγούδια αλλά και το στίγμα σου στην ελληνική δισκογραφία ! Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Φ. Δεληβοριάς: Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, για την τόσο ωραία συνέντευξη.
10/2013 Κατσούρη Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου