Οδύνη και ελπίδες...

Πέρασαν έξι μήνες από την φοβερή και πικρή εκείνη νύχτα του Μάρτη που κλάπηκε το θαυματουργό Χέρι του Αγίου Πολυκάρπου από το μοναστήρι της Αμπελακιώτισσας. Κι από τότε ο κόσμος ολόγυρά μας ακατανόητος και η πικρία δεν έχει σύνορα, δεν ξέρει τον απαυδησμό. Είμαστε όλοι οι Ναυπάκτιοι ένας στεναγμός.

Προσπαθούμε να λησμονήσουμε το τραγικό γεγονός μα ο δαίμονας της μνήμης μας τυραννά. Όσο προσκαλούμε τη λησμονιά τόσο η μνήμη μας εξουσιάζει κυριαρχικότερη.

Πέφτεις να κοιμηθείς και χωρίς να το θέλεις παραδίνεσαι ανυποψίαστα σε συλλογισμούς ελκυστικούς, αψεγάδιαστους από την μορφή και τα θαύματα του Αγίου. Αχνά και συχνά προβάλλει μπροστά μας η άσαρκη σιλουέτα του, μας ευλογεί με το άγιο χέρι του και μας χαμογελά. Η ματιά του στρέφεται καρφωμένη πάνω μας ερωτηματική, επίμονη. Ανοίγουν τότε οι πηγές του κοιμισμένου μας θρήνου και νοιώθουμε τις σταλαματιές της οδύνης σαν την ανοιξιάτικη βροχούλα στην ύπαρξή μας. Πώς να σκοτώσει κανείς αυτή την μνήμη.

Στις παρακλήσεις της Παναγιάς του Δεκαπενταύγουστου πληθώρα ο κόσμος μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς. Κι ύστερα μπροστά στο σπασμένο τζάμι του άδειου κουτιού όπου φυλασσόταν το αιδέσιμο χέρι του Αγίου. Στιγμές γεμάτες θλίψη, συγκίνηση ή άφθονα δάκρυα.

Είναι σίγουρο πως αυτός ή αυτοί που διέπραξαν αυτό το ανοσιούργημα της κλοπής έχουν μεταμεληθεί. Έχουν οπωσδήποτε τυραννιστεί από τη συνείδησή τους. Είναι καιρός πια να απαλλαγούν από τις ερινύες. Τόλμη χρειάζεται. Υπάρχουν τρόποι να διορθώσουν ό,τι κακό έκαναν. Πέρα από τη θεϊκή συγκατάβαση και οι κάτοικοι της Ναυπακτίας θα τους κατανοήσουν.

Ο εκπολιτιστικός σύλλογος των Αμπελακιωτισσοτών εμμένει στην απόφασή του της αμοιβής με 15.000 χιλιάδες ευρώ σε όποιον συντελέσει να επανέλθει το Άγιο Χέρι.

Κ.Δ.Π.